Bob Dylan
Ahoy, Rotterdam 27 september 2000
Door Wil Kester ROTTERDAM
Het begint al op het voorplein. "Ouderejongere-toneelkijkers, een
tientje,"zegt de Verkoper wervend. Zijn waar vindt
gretig aftrek. En dat is niet zo verwonderlijk gezien de
leeftijdsopbouw van het concertpubliek, dat zich richting
Ahoy spoedt. Menigeen is zelfs ouder dan de
artiest voor wie zij komen en die wordt volgend jaar zestig. Maar
wat is leeftijd wanneer het om Bob Dylan gaat? Een veertje in de
wind.
Oud werk
Dylan was woensdagavond in Ahoy best bereid om dat weg te blazen. Want hij ging er als een jonkie tegenaan alsof hij zich wilde bewijzen. De concerten Van Dylan bestaan voornamelijk uit oud werk - wat wil je ook met zo'n oeuvre. En als hij al eens een nieuwe plaat, of liever cd, heeft opgenomen moet je maar afwachten of het de Meester behaagt er iets van te spelen. Bij zijn vorige bezoek aan Nederland, twee jaar geleden, was Dylan's laatste cd Time out of mind, net uit. Maar de man brandde de vingers niet aan wat velen bij de verschijning "zijn doodsberichten" noemden. Een testament, waarin Dylan de rekening opmaakt en de ogen vooral richting hemel richt. Het zal er niet vreemd aan geweest zijn dat hij in die tijd met zijn gezondheid tobde. Maar hoezo crisis? Anno 2000 is Dylan "still alive and kicking". In Ahoy putte hij dan ook lustig uit Time out of mind. Dat leverde onder andere een prachtige uitvoering op van Not Dark Yet. Dylan, als altijd correct gekleed (das!), wist zich ondersteund door een uitstekende band in klassieke samenstelling: solo-, slag-, basgitaar en drums. En zelf bewees hij regelmatig meer te zijn dan wat hij ooit over zichzelf zei: "I'm only a guitarplayer." Dylan is namelijk een meer dan behoorlijke gitarist. En dat wilde hij in Ahoy wel laten horen ook.
Vonken
In nummers als Maggie's farm, Tangled up in blue, Highway 61 Revisited en zelfs de uitsmijter Blowing in the Wind spatten de vonken van zijn snaren. Zoals altijd legde Dylan de muzikale accenten weer anders dan verondersteld. Terecht natuurlijk, want deze nummers komen altijd weer terug en op deze manier houdt hij het spannend. Zeker als je zo'n band achter je hebt. Dylan maakt daar dan oolk gretig gebruik van, ook in de akoestische nummers. Want als solist zul je hem tegenwoordig zelden meer op het podium betrappen. Iedereen die een concert van Dylan bezoekt, heeft wel een bijzonder moment. Voor mij was dat de schitterende uitvoering van It's alright Ma, (I'm only bleeding); De tekst bleek zoals gebruikelijk nagenoeg onverstaanbaar " Voor de dictie verdient Dylan absoluut geen Nobelprijs. Maar het zinnetje "Even the president of the United States has to stand naked" kwam er nog even bijtend uit als in de jaren zestig. Dylan mag dan bijna zestig in jaren zijn, hij is Forever Young.
Setlist
- I Am The Man, Thomas (acoustic)
- To Ramona (acoustic) (Larry on mandolin)
- It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding) (acoustic)
- Tomorrow Is A Long Time (acoustic)
- Tangled Up In Blue (acoustic)
- Searching For A Soldier's Grave (acoustic) (Larry on Mandolin) (song by Johnnie Wright, Jim Anglin and Jack Anglin)
- Country Pie
- Trying To Get To Heaven
- Maggie's Farm
- Not Dark Yet
- Drifter's Escape (Bob on harp)
- Leopard-Skin Pill-Box Hat
- (encore)
- Things Have Changed
- Like A Rolling Stone
- Fourth Time Around (acoustic) (Larry on Bouzouki & Charlie on electric guitar)
- All Along The Watchtower
- I Shall Be Released (acoustic)
- Highway 61 Revisited
- Blowin' In The Wind (acoustic)
Band Members
Bob Dylan
Charly Sexton
Larry Campbell
Tony Garnier
David Kemper
